Omgaan met kritiek?

Ik ben eigenlijk benieuwd hoe jullie met kritiek of tips omgaan als het over jouw/jullie opvoeding gaat.

Wanneer voel je het als kritiek, en wanneer als een tip? Kun je daar mee omgaan of vind je het bemoeizucht?

Gaan jullie de discussie aan?



Ik ben erg benieuwd hoe jullie hiermee omgaan
ik denk dat er hierdoor veel negatieve gevoelens worden opgeroepen
door ongevraagd advies of kritiek te geven op de opvoeding van anderen
Zeker als het gaat om een bijzonder kind , dan is de buitenwereld soms erg onredelijk.

Zelf ga ik eigenlijk nooit in discussie over opvoeding met andere moeders, de verschillen zijn vaak zo groot
, een ieder doet het op zn eigen manier en prioriteiten liggen vaak ook heel ergens anders.
Met school, of met ouders in hetzelfde schuitje als wij , vind ik het wel prettig te praten over hoe het wel/niet aan te pakken. Maar dan weet ik ook dat beide partijen weten waar ze het over hebben en het belang van het kind op nr1 hebben staan.
In zulke gevallen vind ik kritiek ook niet erg, ik zie het niet als kritiek, meer als tip hoe het anders/beter te doen.
Waar ik niet op inga is het 'commentaar'  van mensen zonder kinderen, of met ouders die het getroffen hebben met gezonde, rustige kinderen en die in de overtuiging leven dat hun kinderen zo geworden zijn dankzij hun ' perfecte' opvoeding.
Ik heb bewondering voor de mensen zonder kinderen die niet oordelen en respecteren hoe je het als ouder doet, zulke mensen bestaan ook! :-)

Zo begon pas een moeder van een zoontje van 4 jaar tegen met te praten, heel gezellig..
over haar opvoeding, over het geen cola mogen drinken, hoe vreselijk slecht ze dit vond,
hoeveel fruit haar kind at en hoe vreselijk ze het vond dat haar kind op feestjes zo vreselijk volgestopt met chips en patat, vreselijk vond ze het !
En haar zoontje at het ook nog !!, dat begreep ze al helemaal niet want ze had hem toch heel anders opgevoed ?!
Voor haar kind geen computerspelletjes, geen tv... zo bleef ze nog een poos doorpraten...
 inwendig moest ik lachen, dit is een heel duidelijk voorbeeld van andere priotiteiten :-)

Een paar weken geleden liep ik tegen wat anders aan...
Ik was ergens met mijn kinderen en er komt een leuk ventje van een jaar of 8 op mijn zoon J. aflopen
en slaat de armen om J. heen en tilt hem op
Ik kijk verbaast en ook J. kijkt mij een aan met zo'n blik van; ' dat heb ik weer?!'
Gelukkig zet hij J. al snel weer neer.
Maar 2 tellen later rent hij weer op J. af en slaat armen en benen om J. heen en even later liggen ze samen op de grond...J. laat het maar gebeuren..ik kijk geirriteerd naar de moeder van het kind, maar ze doet niets.
Ik sta op en zeg de jongen dat hij J. moet loslaten omdat dat we dit niet leuk vinden.
Na enig aandringen besluit hij te luisteren, gelukkig maar.
2 keer doet hij dit , 2 x moet ik de jongen van mijn kind afhalen.
Ik verbaas me dat de moeder niks doet?!
Maar uiteindelijk komt ze met een ' verklaring' ; Haar zoontje heeft ADHD
Ze lijkt dit een volledige verklaring te vinden , ik ben verbaast
Niet om het ADHD , dat zie ik ook wel, maar dat ze er zelf niets van zegt vind ik wel vreemt
Even twijfel ik om discussie aan te gaan, maar ik zie ze erg gespannen is en zeg haar vriendelijk dat ik daar alle begrip voor heb, maar ik niet wil dat hij mijn zoon op deze manier 'omklemt'

In gedachte zie ik het voor me...als dit ventje J. de volgende x weer zo steving met armen en benen omklemt en ze weer samen op de grond liggen en ik zou besluiten niets te doen ,
 wachten tot J. het teveel word en hij een driftbui krijgt , dan slaat en schopt hij het ventje , ik dan gewoon rustig blijven toekijken
en nadat de moeder haar zoontje heeft ' gered'
vertel ik haar ; ' Ach ja , hij heeft PDD-nos."