Ik ben de lavendel aan het snoeien in de voortuin, zo mooi als het straks weer uit gaat lopen , zijn het weer zulke mooie kleine plantjes. In gedachten ben ik bij J
hoe zou het gaan? zo vraag ik mezelf af.
Hij is spelen bij een klasgenootje , meteen om kwart over 12 meegegaan. Ik heb hem opgewacht bij school, zn mediceinen en zn fiets gegeven. Na een stralende blik sprong hij op zn fiets en riep nog '
doei!' en daar ging ie heen , samen met zn klasgenootje, dat wel, maar toch...
Ik keek ze na een hield mn mond stijf dicht om te vorkomen dat er toch nog allerlei waarschuwingen uitrollen, dat gebeurd anders gewoon vanzelf. Nu niet, ik draai me om en loop weg.
Om kwart voor 4 gaat J weer naar huis, samen met klasgenootje , omdat hij nog niet alleen mag van mij..
Nu is het inmiddels kwart voor 4 , en is J weer onderweg naar huis, ik snoei de voortuin
om mezelf bezig te houden
omdat ik dan niet voor het raam hoef te staan kijken , maar hem het snelste weer aan zie komen.
omdat ik dan niet in de verleiding kom te gaan bellen waar hij blijft.
Het snoeien gaat als een speer, mn benen doen pijn van het gehurkt zitten, ik heb buikpijn , voel me beroerd. Bij elk geluid van een fiets kijk ik op, elke geluid van een kinderstem maakt mn hart een sprongetje, helaas geen J.
Wat als hij nu weer niet thuis komt?
dan bel ik hem mobiel , als dat niks oplevert bel ik de moeder van de klasgenoot, als hij niet gevonden word op de weg waar hij zou moeten zijn bel ik meteen de politie.
Ik zou hem het liefste nu tegemoed gaan fietsen, maar ik ben streng voor mezelf; het mag niet; wat zou hij teleurgesteld zijn als ik hem tegemoed kwam fietsen, hij mocht samen met zn vriendinnetje naar huis komen. Ik moet dus gewoon in de voortuin blijven...
Ik sta op, het snoeien is klaar, ik negeer het en breng de kliko naar achteren,
20 minuten is hij nu onderweg, dat is te lang, ik ga bellen Ik was mn handen, zie dat ik mn handen behoorlijk heb opengehaald met snoeien, de angst kruipt door mn lijf , ik voel het overal.
Wat als..ik roep mn gedachtes halt toe, niet nu ...niet erger maken dan het is...
Ja maar, wat als...
Angst giert nu echt door mn lijf, wat ben ik boos op mezelf ! Kom op! 3 x ben je hem erg lang kwijt geweest en heb ik me behoorlijk staande weten te houden, nu is hij nog nieteens kwijt en ik ben een inzinking nabij....
Inneens is hij er. Schreeuwend en met een vuurrood hoofd fiets J achterom en zo dwars door de tuin heen, wat een opluchting !! Ik loop naar buiten en begroet hem rustig (ik weet mezelf weer helemaal in de juiste plooi en vorm te houden PFFFF!) '
Hoiiii' roept hij, heel even ontmoeten onze blikken elkaar en lees ik een stille trots in zijn ogen. Ik glimlach erom.
Ik ben ook trots op mijn kanjer, die ik meer en meer zal moeten loslaten, wat zal dat moeilijk zijn !